Dochterlief kwam zondagavond een beetje teleurgesteld thuis: haar groepje eindigde zevende van de vijfentwintig in de categorie DC3 Benjamines op het nationaal kampioenschap Gymnastique Rythmique in Valenciennes.Geen podiumplaats dus en daar had ze stiekem toch wel op gehoopt...
Het hielp ook niet dat we haar zegden dat ze het op nationaal niveau meer dan prima heeft gedaan!
Sporten op competitief niveau: het maakt dat je zeer goed wil presteren, zelfs op erg jonge leeftijd. En daar heb ik als ouder dan toch een beetje gemengde gevoelens bij.
Maar teleurgesteld in de prestaties van dochterlief? Ach nee, zolang ze haar best doet, blijft ze toch gewoon mijn "superdochter"! Daar kan geen enkele Franse topturnster tegenop ;-)
Competetiedrang... ik zie het dagelijks in mijn werkomgeving op zeer intens niveau. Ik vind het zelf ook een hele uitdaging over hoe dat een plaats geven in opvoeding. Want we willen natuurlijk onze kinderen aanmoedigen om hun talenten te ontwikkelen, maar anderzijds moeten ze ook leren dat ze niet in alles de beste kunnen/moeten zijn en vooral dat er respect moet zijn voor iedereen die zich inzet, niet alleen voor de besten.
BeantwoordenVerwijderen