Er was wat zon vanochtend, voorts was er niemand. Buiten jouw vader en ik. En negen jaar later staan we er dus nog altijd wat onbeholpen bij, met een plantje en gedachten die alle kanten op gaan...
Vorig jaar moet je het grappig gevonden hebben. Toen kwam jouw vader na het werk slechts nipt op tijd langs en scheurde hij bijna zijn broek: om het kerkhof terug te verlaten moest hij in het halfduister over het gesloten toegangshek klimmen! Ik had het hem graag zien uitleggen aan een toevallige voorbijganger. Maar gelukkig was er niemand. Buiten jij dan.
Jouw vader en ik. We hadden je graag beter leren kennen. Dat staat vast.
Negen jaar later, is dat alvast een gedachte die blijft.
X
Geen opmerkingen:
Een reactie posten