Over mij

Hallo! Ik ben An (°1973) en ik ben met man en kinderen in augustus 2010 van België naar Frankrijk verhuisd. Ik hou van zwarte chocolade, mooie foto's, een goed gesprek, lange zomeravonden,... Elke reden is ook goed om een feestje te geven! Ik ben een perfectionist en een controlefreak, maar mijn gezin houdt mijn leven chaotisch en onvoorspelbaar ;-) Ik startte deze blog om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons leven hier in Frankrijk. Welkom om mee te lezen!

woensdag 31 december 2014

Wensen


 Aan al mijn bloglezers,

Een mooi en gezond 2015 gewenst!!

 Maak er een bijzonder nieuw jaar van,
met fijne perspectieven die je gelukkig en blij maken...

Bloggroeten uit Frankrijk,
An

dinsdag 30 december 2014

De leuke kant

Nu de kinderen nog even in België zijn, houden we ons deze dagen graag bezig met de toekomstige inrichting van het nieuwe huis. Want onze IKEA-spullen hebben ondertussen écht hun beste tijd gehad - we gebruiken hier nog steeds de IVAR stellingkast met verstevigingskruis in onze living! - en al onze bouwperikelen van de voorbije jaren verdienen toch ook een compensatie...

Nieuwe meubels dus! Een strakke anthracietgrijze hoekzetel voor de televisie, drie hippe krukjes voor het hoge bureaublad, een mooi stapelbed voor Kobe... Maar de kers op de taart blijft wellicht de lange tafel met de zes stoelen die we gisteren in het VitraHaus bestelden, een knap ontwerp van de Vlaamse architect Maarten Van Severen.

Easy spenders op de vooravond van het nieuwe jaar. En we hebben er weinig moeite mee.

Het is beslist de leukste kant van deze verhuis.

maandag 29 december 2014

Goede voornemens

Goede voornemens maken bij de start van een nieuw jaar, ik ben er geen voorstander van. Wellicht omdat ze meteen ook gevoelens van ontgoocheling en mislukking inhouden wanneer ik na een week (veel langer duurt het helaas nooit) toch weer in mijn oude gewoontes herval.

Maar nu de verhuis stilaan in zicht komt, zit mijn hoofd sinds een aantal weken vol goede voornemens! Het zijn haast dwingende gedachten die zichzelf steeds herhalen...

'Minder bijhouden, meer wegdoen.'

Dat moet zowat mijn meest dwingende voornemen zijn tijdens deze laatste dagen van het jaar 2014. Want een gezin met jonge kinderen kan op vier jaar tijd veel verzamelen in een groot, Frans huurhuis. Dat voel je ook goed wanneer je over het aantal verhuisdozen begint na te denken.

De komende weken hoop ik dus heel wat van onze spullen-die-nog-goed-zijn-maar-die-we-eigenlijk-nooit-gebruiken naar Armée du Salut weg te brengen. En alle kledij-die-we-eigenlijk-nooit-meer-dragen kan in Ding Fring zeker ook een tweede leven krijgen...

En zou de bouwfirma aan "goede voornemens" doen??

Negen weken resten ons nog, om het nieuwe huis 'instapklaar' te krijgen én het oude huis volledig leeg te maken...

Mijn fluogele post-its werden ondertussen op grotere lijstjes met meer overzicht samengebracht...

Eén klein voornemen dat alvast gelukt is!

vrijdag 19 december 2014

Met punten

Vanmorgen in de Prefectuur van Colmar eindelijk de papierwinkel afgehandeld voor Jans nieuwe rijbewijs. Het werd dan ook een "aardig" dossiertje van volgende documenten die we de voorbije maanden verzamelden en invulden:
- déclaration de vol de la police en Espagne (portefeuille volé à Tarragona, le 18 août 2014)
- déclaration de vol confirmé par la police à Mulhouse
- attestation du permis de conduire de la Belgique
- facture services des eaux (comme justificatif de domicile)
- copie du passeport international
- deux photos d'identité
- 25 euros en timbres fiscaux
- cerfa document n°14879*01
- cerfa document n°14948*01

De administratieve rompslomp die je als buitenlander dient af te handelen is dus nog nét iets groter dan normaal... Sowieso loop je hier in de dagelijkse praktijk helaas vaak tegen onnodige bureaucratie aan. (Daarin verschilt Frankrijk dus niet zo veel van België.)

Soit. Over enkele weken verwachten we het nieuwe rijbewijs via de post. Een Frans rijbewijs nu, met punten! Want daar is geen ontkomen meer aan. Manlief kan dus binnenkort bij iedere (kleine) overtreding in het verkeer punten verliezen...

Voor de kerstvakantie zijn we ondertussen 'super contents' met de rapporten van de kids. Die telden veel goede punten! Punten die ons als ouders vertrouwen schenken en die hen ook niet meer afgenomen kunnen worden :-)

donderdag 11 december 2014

Post-its

Het gaat hard deze weken. Ben ik niet in België, dan zit Jan er wel voor het werk. Onze vluchten kruisen elkaar net niet in de lucht, daar zorgen de kinderen gelukkig voor.

Het goed georganiseerde en geregelde leven laat dus verder op zich wachten en de naderende oplevering van het nieuwe huis zorgt voor nog meer hectiek dan anders.

'Lijstjes maken, ik moet lijstjes maken. Grotere lijstjes met meer overzicht en meer structuur.' Dat zit ik de laatste dagen echter wel vaak te denken... Want nu zoeken alle fluogele post-its zich een weg in mijn agenda, mijn handtas en mijn hoofd. Ieder item dat ik kan schrappen, wordt meteen weer door een volgend item ingenomen.

En dus blijven de post-its komen en gaan...

Ze liggen ondertussen overal: kleine, fluogele papiertjes over de nieuwe douche die dringend moet afgewerkt worden en de schilder die op zich laat wachten, over de laatste offertes die nog moeten besproken worden en over een betaling die dringend moet gebeuren... Papiertjes ook over mijn uitstap met Kobes klas morgen en over de chocomousse voor het voetbalfeestje zaterdag...

Daarnaast de lange adressenlijst voor alle kerstkaartjes die ik weer wil schrijven... Een foto met een kleine Ster... 'Wie niet weg is, wordt gezien.' Daarover blijven we het met z'n vijven sterk eens. Ook geen post-it nodig om dat te onthouden.

En dan worden al die 'dwingende' papiertjes plots weer minder belangrijk...

Wat er echt toe doet, onthouden we uiteindelijk moeiteloos en zonder enige post-it.

woensdag 3 december 2014

Keep calm...


Kosten aan de grote auto, bouwperikelen zonder einde, eigenaars die op inspectie komen...
'A chaque jour suffit sa peine,' zegt men hier dan.
Maar soms komt er dus heel veel samen...
En dan zit er 's middags bij de post dit kaartje uit Leuven, net op tijd!

Dankjewel, lieve vriendin. We proberen kalm te blijven :-)

maandag 1 december 2014

Vogue!


'Come on, Vogue
Let your body move to the music
Hey, hey, hey
Come on, Vogue
Let your body go with the flow
You know you can do it'

En onze eigen Madonna deed het zaterdag meer dan prima
op het jaarlijkse Gala Indépendante Kingersheim!

Met haar elf jaar is Britt ook veruit de jongste in de groep Team Gym.
'Want sommigen rijden zelfs al met de auto, mama!'

We zaten dus weer hard te blinken in de tribunes :-)

vrijdag 28 november 2014

Erster Weihnachtsmarkt!


Mijn vader is gek op kerstmarkten. Er was een tijd dat hij ieder jaar naar de grote markten in Aken en Keulen trok, op zoek naar witte huisjes voor zijn kerstdorp thuis! En nog steeds stelt hij met Kerstmis zijn sfeervolle dorp op naast de versierde denneboom in de living.

Het was dus erg leuk om, bij het begin van de Advent, juist met hem de eerste (Duitse) kerstmarkt te doen. Op de Unterlindenplatz en Kartoffelmarkt in Freiburg kon hij vandaag al uitgebreid zijn hart ophalen, maar later dit weekend volgen zeker ook nog de lutins op de eigen kerstmarkt in Pfastatt.

Want de vele kerstmarkten die je nu ook weer in de Elzas kan bezoeken, zijn allemaal beslist de moeite waard. Het gebruik bestaat hier bovendien al vijfhonderd jaar en tegenwoordig zijn er meer dan vijftig grote en kleine kerstmarkten in de regio. Straatsburg, Colmar, Mulhouse, Sélestat, Obernai, Eguisheim: het zijn slechts de meest gekende namen. De hele maand december voelen kerstfanaten zich hier dus zeker thuis.

En zo krijgen al die korte, grijze dagen met veel mist toch ook weer wat kleur!!

Zelfs voor iemand als ik die niet meteen warm loopt voor het geschuifel langs drukke kerstkraampjes en alle bijhorende eet- en drankstalletjes.

dinsdag 25 november 2014

Boeken


Ik verlies mezelf graag in een goed boek. Zonder andere mensen om me heen, in alle rust en stilte, kan ik uren aan een stuk lezen! Gezeten in het hoofd van de personages, in de structuur van een boeiend verhaal, ben ik dan ook helemaal weg van de wereld... En een grote spanningsboog hoeft zelfs niet: ik verkies psychologische romans en biografieën boven thrillers.

Mateloos is dus mijn bewondering voor schrijvers als Karl Ove Knausgard, Connie Palmen, James Salter, A.F.Th. van der Heijden en Tommy Wieringa. (Franse schrijvers volgen helaas slechts mondjesmaat, ik lees nog altijd het liefst in mijn moedertaal - of dus boeken in het Nederlands vertaald.)

Na vijf dagen in België kwam ik ondertussen vanavond wel met een héél bijzondere roman thuis: "Geen zonen meer" van Werner Pauwels. Gepubliceerd door Uitgeverij Orion in 1972, lag dit exemplaar tot vanmiddag op de zolder van mijn grootouders en ligt het nu in onze Franse living. Wanneer ik mijn grootmoeder een volgende keer in het rusthuis opzoek, vraag ik haar beslist naar de achtergrond van dit boek. (Dat ze naast haar twee zonen ook graag een dochter had gewild, heeft ze me vroeger wel al eens verteld. Een groot familiegeheim heb ik dus niet ontdekt nu het huis wordt leeggemaakt... Maar het boek intrigeert me wel ;-))

En zalig zijn de reclamepanelen van boekhandel Bisey in onze bushokjes deze weken!
'Lire nuit gravement à l'ignorance.' Er gaat inderdaad niets boven een goed boek. Alleen jammer dat 'een roman lezen' nooit bovenaan het lijstje staat van alle dringende zaken die in een dag moeten gebeuren...

woensdag 19 november 2014

Crossen op woensdag


Cyclisme, Foot en Cours de Dessin... Het blijft iedere woensdag een grote uitdaging om alle activiteiten van de kids goed gecombineerd te krijgen. (Godzijdank vinden de lessen team gym en danse moderne op andere weekdagen plaats!)

Maar helemaal druk wordt het pas echt als de cross interscolaire er op woensdag ook nog tussenkomt... Dan lopen we werkelijk de hele tijd rond te crossen!

En dit was slechts onze eerste afspraak op het parcours van Decathlon in Wittenheim want Thomas eindigde tiende en gaat dus zeker door naar de volgende ronde...

We blijven dus nog even vrolijk verder crossen op woensdag :-)

maandag 17 november 2014

Herfstappels


Bananen vind ik vlug te rijp, appelsienen bezorgen me plakhanden en van appels krijg ik honger... Kortom, ik ben geen fervente fruiteter.

Maar het bakje herfstappels uit de oven van de Italiaanse vriendin deed me gisteren toch van fruit genieten. En ja, daar zat het gebruik van kaneel en suiker zeker voor iets tussen. Verrassend was echter ook het stukje citroen (op de plaats van het klokhuis) dat voor een lekkere, frisse smaak zorgde!

Zo hadden we dus zeker onze portie vitaminen binnen...

En voelden we ons ook iets minder schuldig bij de chocoladetaart die naast de appels op onze livingtafel stond :-)

zondag 16 november 2014

Chauvinisme


Blinde ingenomenheid met alles van en in het eigen land, overdreven vaderlandsliefde...

En misschien heb ik ook wat overdreven door het mandje te willen vullen met twaalf (!) verschillende Belgische biersoorten. Alhoewel. De voetbaltrainer van onze jongens leek gisteren toch erg opgezet met dit verjaardagscadeau dat ik hem in naam van alle ouders overhandigde.

Maar de provincie Antwerpen willen omdopen tot 'Midden-Brabant'?!

Nee, dat voorstel kon er hier bij mij deze week toch ook niet in. En wellicht heeft de hele politieke storm rond de naamsverandering een veel diepere grond, maar nu leek het me helaas te veel op bezigheidstherapie.

Mijn vaderlandsliefde is dus niet overdreven als het over politieke kwesties gaat. Dat is vroeger nooit het geval geweest en daar heeft onze verhuis zeker ook geen verandering ingebracht.

Ben ondertussen wel benieuwd welk biertje onze voetbaltrainer het lekkerst zal vinden!

vrijdag 14 november 2014

Wachten


In Frankrijk kan je heel lang wachten... Op vanalles en nog wat... Men belooft je veel en vervolgens gebeurt er niets. Een 'ja' is vaak een beleefde 'nee'. (Een manier van leven die je moet gewoon worden, geloof me.)

Maar kijk, exact drie jaar later staat ze er! Onze nieuwe keuken!! Eindelijk!! Met daarrond dus een huis waarvoor de bouwvergunning lang op zich liet wachten... En dat vervolgens nog voor heel wat bouwperikelen zorgde...

'Vive la fin!' mailde onze toekomstige, nieuwe buur me gisteren. Zijn keuken wordt volgende week geplaatst. We gaan al drie jaar dezelfde weg. Het schept wel een band.

woensdag 12 november 2014

Botten aan!


Veel pret vanmiddag op de grote berg aarde in onze toekomstige tuin...
Moet er nog modder zijn??

zondag 9 november 2014

De laatste


Dat hij wellicht onze laatste bezoeker is, zo verwelkomde ik hem vrijdagavond. De laatste in dit huis toch. Want over enkele weken hopen we verhuisdozen te vullen en zullen we in ons nieuwe huis een gastenkamer inrichten.

Broeder Herman was meteen ook onze oudste bezoeker (tot nu toe) en we vulden het hele weekend met intense werkbabbels over vroeger en nu. Groot-Bijgaarden leek me plots slechts 'om de hoek' te liggen...

Ons Franse leven toonde ik hem ondertussen langs de wijngaarden in Eguisheim, het Retabel in Colmar en het VitraHaus in Weil-am-Rhein.

Een bijzonder weekend met veel tijdsprongen. Heen en terug.

woensdag 5 november 2014

In en buiten beeld


Tijdens de opruiming van het pruimenfeest in september stonden ze er wat verloren bij: twee halfnaakte paspoppen naast een grijze vuilniszak, voor een verroest tuinhek in onze straat, met links buiten beeld nog een oude camionette vol rommel en zaken die niemand wou...
(En wat valt er ook te omhelzen zonder armen?!)

In alle lelijke vergankelijkheid klopte het plaatje voor mij perfect.

Bij het begin van de zomer had de expositie 'Körperwelt' me in New York ook erg aangesproken. De kracht én kwetsbaarheid van het menselijke lichaam, alles zonder omwegen in beeld gebracht: rokerslongen en foetussen op sterk water, een vijf maanden zwangere vrouw in dwarsdoorsnede met haar ongeboren kind goed zichtbaar in de baarmoeder...

Qua 'feitelijkheid' heb je dan echt alle informatie die je je maar wensen kan.

Maar hoe confronterend het ook was, het beeld van de zwangere vrouw schrok me niet af. Ik zag vooral de herkenning van een tijd die stilvalt, wat me enigszins zelfs troostte. Waar het echt om gaat, reikt bovendien veel verder dan de materie. Daar bestaan geen woorden en geen logica voor, daar sta je vaak ook heel alleen in... Samen met het gemis. Want ja, dat blijft bestaan. In en buiten beeld.

Ondertussen lag er met Allerheiligen op de strooiweide in Mulhouse weer een nieuw, klein knuffelbeertje. (Sneeuwwit, je wil niet dat het vuil wordt.) Met alle regen van de voorbije nacht moet het nu wel verzopen zijn. Hopelijk gaat het goed met de ouders.

zaterdag 1 november 2014

Halloween


De kids een beetje verkleed, de Belgische chocomousse en flantaart ook wat aangekleed... Gisteravond vierden we Halloween in Schweighouse, bij Lilou en haar familie. We speelden spelletjes tot middernacht (ja, zelfs ik!) en keerden helemaal voldaan met een volle zak snoep terug naar huis.

Maar vandaag is het Allerheiligen... En straks gaan we naar het kerkhof in Mulhouse-Nord.
Ik wou dat ik kon zeggen dat het went.

donderdag 30 oktober 2014

Geschwindigkeit


Handen omhoog vandaag in het Steinwasenpark! Als achtjarige mag Kobe nu ook alleen in een bobslee! En zo gaan ze hier tegen hoge snelheid door hun vakantiedagen... In mijn auto staat de muziek ook luid en zwaaien ze enthousiast naar iedereen die rondom ons voor het rode licht staat: vijf joelende kinderen die ik niet zou kunnen volgen, mocht ik niet zelf achter het stuur zitten. Morgen vertrekken het neefje en nichtje terug naar België, mijn trio zal er humeurig bijlopen. De vakantie verliep zonnig en geschwind. Dat wordt maandag op school weer aanpassen!

maandag 27 oktober 2014

Pedagogen onder elkaar


Of hij mijn nota's mocht kopiëren. Dat moet zowat het eerste geweest zijn dat hij me vroeg bij de start van het academiejaar in 1991. Later kreeg ik examenvragen in ruil. En nachtelijke filosofische gesprekken. Ja, dat kreeg ik ook met hem. Over 'het echte leven' dat buiten zijn kleine studentenkamer op ons wachtte, en alle verwachtingen die we daaromtrent hadden.

Vijf jaar later studeerden we beiden af aan de KULeuven: de plichtsbewuste orthopedagoge en de maatschappelijk bewogen sociaal pedagoog. Op een gekke manier waren we met elkaar bevriend geraakt (de verschillen bleven groot), en we zouden ook na onze studies verder contact houden.

Het voorbije weekend kwam hij nu, samen met zijn gezin, voor het eerst in ons Franse leven langs... Om boven op de Grand Ballon van het uitzicht te genieten en om met dezelfde filosofische benadering als vroeger een gesprek te voeren. Schitterend!

En onze kids? Die genoten samen van de 'allerallereerste' sneeuw!! Voor even dan toch. Want het kleine sneeuwmannetje zal ondertussen wel verdwenen zijn...

Maar de gesprekken van de voorbije dagen probeer ik voor mezelf nog wat langer vast te houden. Ze overstegen ook gemakkelijk ieder weerkundig praatje. Is deze vriendschap toch niet zo toevallig :-)

maandag 20 oktober 2014

Popeye the pony


Vandaag startte de initiatiestage in de grote paardenclub te Aspach le haut. Popeye the pony en onze jongste zoon vormden wat mij betreft wel een grappig duo: zo gedreven als Kobe was, zo sloom was zijn pony!!

Zijn kinderlijke enthousiasme werd er echter niet door getemperd en op de terugrit naar huis vatte hij in de wagen de namiddag als volgt samen: 'Het was superleuk, ik heb een lieve juf, ik kom morgen terug en ik wil ook een paard!'

'Oorzaak-gevolg denken' gebeurt bij onze jongste zoon duidelijk nog erg lineair en zonder omwegen :-)

zondag 19 oktober 2014

Acht in de zon


In Frankrijk duurt de herfstvakantie twee weken en we hebben ze dit jaar goed ingezet met veel zon en met Kobes achtste verjaardagsfeest!

Want het werd een uitzonderlijk warm weekend, zo eentje 'met een gouden randje' dat je voor langere tijd wil vasthouden... En het lukte ons ook aardig met enkele eenvoudige spelletjes in de eigen tuin!

Dat de Franse klasgenootjes hier Belgische bierflesjes met water vullen, blijf ik zelf trouwens ook bijzonder vinden. Het is mijn favoriete knipoog naar ons vaderland.

vrijdag 17 oktober 2014

Café gourmand


Deze week met vriendin M in Colmar een leuk adresje ontdekt voor de 'café gourmand' waarmee hier in Frankrijk vaak de maaltijd wordt afgesloten.

In het centrum van de stad, op de Place du Marché aux Fruits bevindt zich 'Jadis et Gourmande', een gezellig koffiehuis met een eigentijdse aankleding: de elegante Italiaanse stoelen in rode kunststof vind ik echt zeer geslaagd in combinatie met de robuuste houten tafels en de oude plankenvloer!

En dat ik een hevige fan ben van zoete nagerechten, weet iedereen die me een beetje kent...

Het was dus hard genieten van mijn 'café servi avec un ou plusieurs petits desserts différents' in dit mooie kader!

dinsdag 14 oktober 2014

In mijn cirkel


Ze kibbelen weer veel de laatste tijd, liefst nog om het minste. Alles is meteen ook een grote discussie waard en enig fysiek geweld wordt daarbij niet geschuwd: aan elkaar trekken en duwen hoort er hier regelmatig bij...

Dat je elkaars 'cirkel' niet zomaar kan binnendringen, heb ik tegenwoordig dus al vaak proberen uit te leggen. Ze hebben het ondertussen ook wel begrepen, denk ik. Maar het verandert helaas niet veel aan de zaak: onze kids ruziën onverminderd verder.

'Hij komt weer in mijn cirkel,' gilt dochterlief nu bovendien wanneer de 20cm afstand door haar broers niet wordt gerespecteerd.  (Mijn plastische armbewegingen rondom het eigen lichaam hebben ze wel degelijk onthouden.)

Stressvol wordt het pas helemaal wanneer we bezoek hebben...

Want een rustige zondagmorgen samen onder het nieuwe dekentje in de zetel, zit er niet onmiddellijk in...

Al mijn eigen armbewegingen ten spijt ;-)

zaterdag 11 oktober 2014

Niet van mij


Zijn allereerste schoenen waren Adidas-schoentjes, wit met blauwe streepjes aan de zijkant, maat 19. Sportschoentjes dus, en ik had er een voorteken in kunnen zien:
vorig weekend won onze oudste zoon weer de loopwedstrijd in het college!
(Wint hij volgend schooljaar de derde keer op rij, dan mag hij de beker houden!)

Supertrots zijn we op onze snelle jongen!!

Zelf kan ik hem ook al lang niet meer volgen! Ik hijg trouwens sowieso al wanneer ik zelfs nog maar denk aan het woord 'loopwedstrijd'...

Van wie hij dit dus heeft? Niet van mij. Nee, duidelijk niet van mij.

donderdag 9 oktober 2014

Waarom ik blog

Omdat ik in het buitenland woon. Of dat is toch de reden waarom ik ermee begonnen ben. Het leek me de meest handige manier om contact te houden: je hoeft maar deze internetpagina te openen om wat te vernemen over ons leven hier in Frankrijk... Geheel vrijblijvend zelfs: geen 'lidmaatschap' nodig, en ook geen 'code'.

Ik zou dus niet bloggen, mochten we niet verhuisd zijn.

In de eerste plaats wilde ik ook heel graag schrijven over alle veranderingen die het Franse leven met zich meebracht... En het hoefde voor mij niet te blijven bij een oppervlakkig praatje over de mooie omgeving en het warme landklimaat: onze verhuizing hield duidelijk veel meer in dan het oversteken van enkele landsgrenzen. (Al waren we zelf zeker de eersten om heel naïef in dit 'Bazelavontuur' te stappen.)

Ik heb nooit anoniem willen schrijven.

Maar de letterlijke afstand maakt het voor mij nu toch gemakkelijker om soms erg persoonlijke zaken in mijn berichten te verwerken. Ik hoef ook niet meteen een reactie wanneer ik je hier bvb. op straat zou tegenkomen... In vlugge gesprekken wordt vaak weinig gezegd en de tijd om écht naar elkaar te luisteren, ontbreekt al helemaal. Stilvallen is moeilijk wanneer je in beweging bent.

Of ik mijn privacy niet belangrijk vind?

Tuurlijk wel. Dat iedereen hier zomaar kan meelezen, vind ik best akelig. Ik blijf dus rekening houden met al mijn (stiekeme) lezers en schrijf dus zeker niet helemaal vrijuit. (Godzijdank ook, je wil niet weten hoe het er in mijn hoofd soms aan toe gaat ;-))

Maar een goed verstaander leest ook tussen de regels... En mensen die zich kwetsbaar durven opstellen, vind ik vaak het sterkst. Dus ja, dan wil ik zelf toch ook kunnen schrijven over wat me raakt en wat me bezighoudt.

Ben je me hier de voorbije jaren blijven 'volgen', dan vind ik dat zeker fijn! Iedere afstand blijft uiteindelijk relatief en de sociale media maken nu veel mogelijk.

Het pas verschenen blogboek van Kelly Deriemaeker heeft me ondertussen ook weer veel zin gegeven om te blijven schrijven. Of ik nu veel 'volgers' heb of niet... En of mijn berichten, alles in aanmerking genomen, wel de moeite waard zijn om gelezen te worden of juist weinig voorstellen...

Want wie ben ik uiteindelijk??

Die onzekerheid heeft me zeker ook al meermaals doen twijfelen aan het 'bestaansrecht' van mijn blog.

Tot iemand me aanspreekt over een zin, een woord uit een bepaald blogbericht...

Ja, dan schrijf ik toch weer heel graag verder :-)

donderdag 2 oktober 2014

Embonpoint

Gezetheid, corpulentie, zwaarlijvigheid... Ik heb de betekenis van het woord 'embonpoint' ook even moeten opzoeken toen Kobe het voor deze Franse spellingsregel moest leren schrijven:

'Devant m, b, p, il faut écrire m au lieu de n. Exemple: un timbre, une lampe. SAUF: un bonbon, l'embonpoint.'

De uitzondering dus die de regel bevestigt.

Dat ze dan 'bonbon' als voorbeeld geven, kan ik volgen. Maar 'embonpoint'?!

In dat woord wordt deze Franse spellingsregel én gevolgd, én genegeerd!!

Het woord behoort ook niet meteen tot het dagelijkse vocabulaire van een achtjarige...

Of leren ze in Vlaanderen in het derde leerjaar ook 'zwaarlijvigheid' schrijven als het gaat over de korte ei en de lange ij? (Daar kan ik dan ook wel wat foute variaties op bedenken.)

En toch. Het Frans blijft een ongelooflijk moeilijke taal om juist te leren lezen en schrijven: klanken en accenten in overvloed!

Op 'néanmoins' hebben we trouwens ook een tijdje geoefend. (Want nog zo'n uitzondering!) Maar daar zit mama's naam in, weet Kobe nu.

We ontwikkelen hier dus onze eigen Vlaamse trucjes om moeilijke Franse woorden te leren schrijven :-)

'Embonpoint' hebben we er ondertussen wel gewoon ingedrild.

dinsdag 30 september 2014

Licht

Soms ben ik het allemaal verschrikkelijk moe. Dan wil ik gewoon in een strooien hutje op een zonnig, verlaten strand gaan zitten... Hoef ik niet naar EDF te bellen voor gas- en electriciteitsaansluiting, heb ik geen garde-corps (trapleuning) meer nodig en stuurt de bouwfirma me ook geen nieuwe avenant (wijzigingsclausule) die de prijs alleen maar verder opdrijft!

Dat het allemaal 'goed is voor mijn Frans', denk ik ook al lang niet meer. Met al die technische bouwtermen kan ik hier aan de kassa van de Super U niet terecht. En een Vlaamse pedagoge die de werking van haar panneaux solaires kan toelichten, wordt hier ook niet gezocht. (Om het maar even duidelijk te maken.)

Gisteravond toch plots blij verrast door de nieuwe tl-buis in de garage! Want door een elektronisch verklikkersysteem sprong het witte licht bij mijn binnenkomst meteen aan... Koud en helder licht dat op een gekke manier een warme beweging bracht in ons toekomstige nieuwe huis!

Werkelijk nooit gedacht dat een tube luminescent voor zo'n mooi licht kon zorgen.

zondag 28 september 2014

Blotevoetenpad


Toegegeven, het klinkt wat geitenwollensokkenachtig, zo'n blotevoetenpad... Maar het enthousiasme van onze oudste(!) zoon vanmiddag in het Parc de Wesserling was écht geweldig om zien.

En noem me gerust ook een ouderwetse moeder, maar ik ben altijd blij als het lukt om de televisie, de computer en de nintendo (tijdelijk) uit te schakelen als 'meest interessante speelkameraad'.

Zeker ook op zo'n mooie en warme zondag als vandaag...

Want de thermometer aan de Crédit Mutuel in Pfastatt haalde weer gemakkelijk 31°C! En ja, boven op een geasfalteerd plat dak bevindt zich waarschijnlijk ook het warmste punt van heel het dorp om de buitentemperatuur te meten... Maar het getal stond er toch maar mooi weer :-)

Nog even vasthouden, die nazomer!

vrijdag 26 september 2014

Le Parc du Petit Prince


Het heeft deze zomer zelfs in de Vlaamse kranten gestaan: de opening van het pretpark van 'de prins en de zakenman' in Ungersheim, vlakbij Mulhouse!

Vorig weekend trokken we er met het gezin naartoe, met hoge verwachtingen die helaas niet helemaal ingevuld werden...

Want het mooie weer bleef uit, waardoor de twee grote luchtballonnen niet opstegen (en waarvoor we wel korting kregen in de snackbar van het domein, want de toegang voor het pretpark is best prijzig). Met de zwevende bar stegen we vervolgens toch op tot 35 meter. Maar als je weet dat de luchtballonnen normaal tot 150 meter hoogte opstijgen... Ja, dan heb je nog een heel ander zicht op de Vogezen.

De grootste teleurstelling was echter dat we het park in grote mate reeds kenden! Op dit terrein bevond zich vroeger namelijk de Bioscope, een alternatief pretpark rond 'water, vuur, aarde en lucht' dat we in 2011 reeds bezochten en dat nog duidelijk te herkennen was in zijn algemene structuur en in vele attracties.

Dat het park 'in een recordtijd van drie maanden in de Elzas verrezen is' (dixit een Vlaamse kwaliteitskrant), dien je dus met enige nuancering te lezen. Voor ons was het toch vooral een bezoek aan een vernieuwde versie van de Bioscope. Met een betere thematische inkleding dankzij Antoine de Saint-Exupéry, dat wel.

De korte tentoonstelling rond het leven en werk van deze piloot/schrijver was trouwens ook interessant. Zijn fabel 'De kleine prins' werd in meer dan 275 talen vertaald, waaronder ook het Elzasser dialect! Maar het park zelf houdt het in zijn toelichting toch bij het algemene Frans, Duits en Engels.

De shows en 3D-animaties zijn ook volledig in het Frans. Met kinderen die enkel Nederlands spreken, ben je dus bvb. al beperkt voor de interactieve quiz rond de planeten en de uitleg in de vlindertuin door de Franstalige medewerkers.

Een leuke zondag dus, maar niet de 'hoogvlieger' die we verwacht hadden... Misschien gaan we toch nog eens terug voor de twee grote luchtballonnen :-)

zondag 21 september 2014

Zwatschgawayafascht


Eigenlijk zou iedereen eens in het buitenland moeten gaan wonen. Eén jaar, minstens. Meerdere jaren, nog beter! Ik meen het. Stap uit de 'comfortzone' van het bekende en zoek je weg in een ander land, een andere taal... Met een schotelantenne op je dak zoals alle migranten in het eigen vaderland... Want je hoeft zelf ook niet ver te gaan om te ervaren hoe hard je vasthoudt aan je eigen cultuur, hoe moeilijk echte integratie is.

Op het jaarlijkse pruimenfeest met de onuitspreekbare naam kwam ik ondertussen weer heel wat bekende gezichten tegen. Na vier jaar voelen we ons hier ook echt 'thuis'. En toch. Dat ik deze editie van het straatfeest zo geslaagd vond, kwam vooral door de aanwezigheid van de Vlaamse vriendin. Nu konden we namelijk samen onze tong breken over het woord 'zwatschgawayafascht' :-)

'Taalgevoelig' word je beslist ook (nog) meer in het buitenland.

dinsdag 16 september 2014

Wijngaard selfie


Vandaag in Eguisheim het mooie weer gemaakt met de vriendin die nog de hele week blijft! Een zalige nazomerdag die ik graag tijdloos wil vasthouden... En ja, een selfie in de wijngaarden van de Elzas is dan een must :-)

maandag 15 september 2014

Terrasje doen?


Basel, Mulhouse en Colmar, het Vitrahaus en de Grand Ballon... Het voorbije weekend toonde ik tegen hoge snelheid heel wat moois uit onze streek aan de twee Vlaamse vriendinnen die op bezoek kwamen.

En werkelijk alles zat goed, iedereen genoot zichtbaar. Slechts het weer toonde zich van zijn meest grillige en onbetrouwbare kant, met als hoogtepunt (al zeg ik beter 'dieptepunt') een volledig uitgeregende wandeling in Basel.

Maar het terrasje deden we wel degelijk. Op het hoogste punt van de Vogezen, met een toast op onze vriendschap die met minder ook geen genoegen had genomen: we kennen elkaar nu bijna dertig jaar!

donderdag 11 september 2014

Un été indien


Een foto genomen vorige zaterdag om 19u51 op ons terras. Sinds de start van het schooljaar halen we dagelijks temperaturen van 25 graden en meer! Blote armen hangen dus weer even nonchalant uit geopende autoraampjes, kleurrijke topjes laten terug de schouders zien... De nazomer doet deugd.

Na een grillige zomer met grote temperatuursschommelingen, veel regen en veel wind, mag dat ook wel. Het werd een harde zomer bovendien, met vier Palestijnse neefjes die het leven lieten op een strand in de Gazastrook, met een Australische grootvader en zijn drie kleinkinderen aan boord van vlucht MH17... Afstand houden wordt moeilijk wanneer verdriet een naam en een gezicht krijgt.

Dus ja, wat extra zonneschijn die deugd doet!

En morgen hoop ik in Basel een terrasje te doen met de twee Vlaamse vriendinnen die komen logeren! Het wordt hier dus sowieso een mooi weekend met vele 'warme' babbels.

maandag 8 september 2014

Steinwasenpark


Eindelijk gelukt, de beloofde uitstap voor de goede rapporten van het voorbije schooljaar! En ondertussen werd ook de jarige dochter nog even gevierd...

Het Steinwasenpark in Oberried (vlak naast Freiburg) viel gisteren bij iedereen in de smaak. Midden in het Zwarte Woud bevindt zich hier een mooi natuurpark met heel wat wilde dieren en enkele leuke attracties.

Vooral de snelle bobslee-pistes tegen de groene heuvelflanken vond ik zelf zeer geslaagd: ze zorgen voor een goede portie pretparkamusement, zonder alle technische hoogstandjes of drukke opsmuk die ik in een gewoon pretpark meestal zo vermoeiend vind.

Dat je vanaf acht jaar ook helemaal alleen in zo'n bobslee mag, maakt dat de jongste zoon eind oktober dringend nog eens terug wil. Met zoveel enthousiasme je verjaardag vieren, doe je toch vooral op jonge leeftijd :-)

vrijdag 5 september 2014

Cider moment


Met pannenkoeken, marmercake en cupcakes vierden we woensdagnamiddag elf jonge meisjesjaren in huis. De moeders trakteerden zichzelf ook op een glaasje cider, de start van het nieuwe schooljaar verdiende wel een drankje! (Dat de twee vriendinnen op de foto niet meer bij elkaar in de klas zitten, vinden hun moeders voorlopig trouwens erger dan de meisjes zelf.)

Ondertussen zorgde Valérie Trierweiler voor veel ophef in het hele land met de plotse verschijning van haar boek 'Merci pour ce moment'. François Hollande kon evenwel rekenen op veel steun uit onverwachte hoek, zoals dat altijd gaat in grote nood. Desalniettemin. Het boek ging gisteren vlot de toonbank over en het ziet er niet goed uit voor onze Franse president.

Niet dat onze jarige dochter daarvan wakker ligt. Hier moeten boeken gekaft worden en pages de garde gemaakt. Half september starten ook terug de dansles, turnles en tekenles. En eerst staat nog dat lang beloofde pretparkbezoek op de agenda!

Veel ademruimte is er bij de start van een nieuw schooljaar niet.

'Ah, oui, c'est la rentrée,' zei mijn BFV laconiek en ze opende vlot de fles cider.

dinsdag 2 september 2014

Eentje van de twaalf miljoen


In Frankrijk starten twaalf miljoen kinderen en jongeren deze week een nieuw schooljaar. Dat is - ruim gemeten en vergeleken - zowat de hele Belgische bevolking die hier naar school gaat.

In de Franse media wordt ondertussen druk gesproken over le nouveau rythme scolaire. Heel wat kinderen hebben nu ook op woensdagmorgen "les" (maar in de praktijk betreft het vaak slechts knutselateliers) en de zorg voor een goed evenwicht leeft sterk bij vele ouders.

Dat Vlaamse kinderen in de basisschool sowieso vijf dagen per week naar school gaan - vaak zelfs vanaf erg jonge leeftijd - kan men hier moeilijk geloven. Veel Franse privéscholen zoeken voorlopig naar een "tussenoplossing" en daar is onze jongste zoon alvast zeer dankbaar om.

Maar vanaf nu zal dochterlief dus ook op zaterdagmorgen met haar grote broer naar school gaan! Want gisteren maakte ze vlot de overstap naar het college... En de feestelijke zwarte koord zag, samen met haar, een hele nieuwe lichting zesdejaars (hier tellen ze omgekeerd) voorbijgaan!

'Daar gaat eentje van de twaalf miljoen,' dacht ik nog en ik maakte juist op tijd een foto.

zondag 31 augustus 2014

Schoollijsten


Een foto van onze Franse schoollijsten uit 2012! Met op de radio deze week ook de mededeling dat ze ieder jaar langer (en dus ook duurder) worden... De langste lijst in Frankrijk zou nu maar liefst 80 items bevatten.

De lijst met alle benodigdheden voor het nieuwe schooljaar mag je als ouder hier rond half juli reeds in je brievenbus verwachten. (Dat je dan alle aankopen vervolgens uitstelt tot eind augustus, gebeurt onder eigen verantwoordelijkheid.)

Classeur rigide et classeur souple, cahiers à grands carreaux et cahiers à petits carreaux (48 pages ou 96 pages), 3 crayons de papier (HB, 4B et 2B), 2 pinceaux (n°4 et n°14) et une brosse (n°14), une pochette cartonnée et une porte-vues,...

'Un vrai casse-tête,' vatte een moeder het voor mij deze week goed samen.

En gisteren lag ook onze livingtafel weer vol schoolspullen...

Maar kijk, het is weer net op tijd gelukt! Alles ligt klaar om morgen het nieuwe schooljaar te starten!

Hopelijk geraakt ons trio nu zelf ook vlug terug aangepast aan het strakke schoolritme :-)

donderdag 28 augustus 2014

Vierde jaar rond!


Vorige week liet het bezoek uit Antwerpen de Belgische vlag op ons wasrek achter.
Vier jaar later zijn we ook nog steeds echte Belgen die in Frankrijk bier en pralines invoeren en die via tv en internet hard voor de Rode Duivels en KV Mechelen blijven supporteren.

Het oorspronkelijke plan om na drie jaar naar België terug te keren, werd dus voor onbepaalde tijd opgeschort. Dat het Franse leven ons hier bevalt, staat vast. Dat sommige zaken moeilijk blijven, staat ook vast.

Of we vroeg of laat naar ons vaderland terugkeren?

Door de verhuis hebben we alvast geleerd om heel wat zekerheden los te laten...

En de wasspelden laat ik ondertussen nog even zo hangen ;-)

zaterdag 23 augustus 2014

Fijn weerzien


We leerden elkaar kennen in de zomer van 1992, als monitrice op kamp in Redu met TOP-vakantie. We horen en zien elkaar zelden, maar het klikt meteen terug als we nog eens afspreken. Afstand en tijd hebben de vriendschap niet wezenlijk veranderd.

Ruim twintig jaar later zijn we nu beiden jonge veertigers en terwijl haar kinderen vol energie op onze trampoline springen, zetten wij aan de blauwe plastieken tuintafel alle afstand en tijd rustig een hak. Voor even dan toch. Want straks begint het nieuwe schooljaar en zit ieder weer in zijn dagelijkse werk- en leefritme...

Maar zalig toch dat het eindelijk lukte om de vriendin uit Antwerpen ook eens in de Elzas te mogen ontvangen! Want op de terugreis van haar familievakantie kwam ze nu dus even bij ons thuis langs. En het weerzien deed heel veel deugd!

vrijdag 22 augustus 2014

Catalonië


We zagen de reuzen van Creixell en maakten een lange strandwandeling tot in Torredembarra... We hebben aan de Costa Daurada in Spanje nog even genoten van een korte, zomerse palmboomvakantie bij mijn petekind!

Zeer mooi was ook de stad Tarragona die omwille van zijn vele opgravingen wel eens "het Rome van Spanje" wordt genoemd. Dat Jans portefeuille daar 's avonds in het busstation op de Plaça Imperial Tàrraco gestolen werd, was minder aangenaam.

Maar dat laatste willen we nu zo vlug mogelijk vergeten, net zoals onze gestolen reistas in Barcelona in 2012. Merry crisis in Catalonië. Er valt erger te verliezen in een mensenleven.

donderdag 14 augustus 2014

Noord-Toscane


'Il dolce far niente.' Het zalige nietsdoen, het lukt ons ieder jaar goed in Italië.

Deze keer logeerden we op een paardenboerderij en dat was meteen een schot in de roos voor ridder Kobe. We brachten dus heel wat uurtjes in en rond de manège door, het zwembad had er een geduchte concurrent bij.

Op de 'uitstapdagen' bezochten we Pisa, Firenze, Lucca en Barga. De duiven op de pleintjes blijven het goed doen :-)

Leuk was ook de stranddag in Marina di Massa met de Italiaanse vrienden. En de voorlaatste avond vierden we Jans verjaardag in Italiaans én Vlaams gezelschap met een heerlijke bistecca alla Fiorentina.

Het waren weer tien mooie zomerdagen die zo voorbijvlogen...

Italië blijft voor ons een vakantieland om naar terug te keren!

zondag 10 augustus 2014

2x18


Eind mei op de parking in Eguisheim. Een foto waarop ik onmiddellijk de jongen van 18 jaar geleden herken! Met alle 'nonchalance' die me toen charmeerde en die me nu soms gek maakt, al heb ik zeker ook eigen trekken die hem nu soms tot wanhoop drijven... Maar onze relatie kent zijn eigen dynamiek en wetmatigheden, en veel humor en vertrouwdheid op alle (on)mogelijke momenten. Liefde alleen, is niet genoeg.

Dat hij dit weekend zijn 2x18 jaren vierde, liet de tijd ons ondertussen zonder omwegen weten. En geen parking in de buurt om het snelle leven even stop te zetten: na tien dagen vakantie in het zonnige Italië, vertrok hij vanmorgen alweer voor het werk naar Londen.

Gelukkig is er dan die foto aan de wagen in Eguisheim waar ik weer als een verliefde bakvis naar kan staren. Dat ook mijn jonge man ouder wordt, wil ik nog even niet geweten hebben.

Proficiat met je 2x18 jaren, lief! X

vrijdag 25 juli 2014

Roi et reine


'Prends avec toi des habits de roi ou de reine,' stond er in de kampbrief. De laatste avond in Interlaken wordt straks met een groot feest afgesloten!

Maar naald en draad, breipriemen en haakpennen... Het is allemaal niet aan mij besteed. Zelfgemaakte kinderkledij en creatieve handwerkjes ga je op mijn blog dus nooit kunnen bewonderen. Tot mijn eigen grote spijt mis ik daarvoor werkelijk alle talent. (De misvormde pannenlappen uit mijn lagereschooltijd blijven stille getuigen.)

Aan verkleedkleren begin ik dus ook niet. Daarvoor ga ik gewoon naar de grote verkleedwinkel in Wittelsheim. Daar vind je altijd wel iets geschikts. Zelfs voor een reine die geen roze jurk met pofmouwen meer wil (véél te kinderachtig), maar wel een blauwe jurk met weinig versiering (de pluimpjes rond de bovenarmen werden er afgeknipt).

En de kleine en de grote roi? Voor hen maakte het niet zoveel uit, al wilde de kleine roi wel graag nog een gepaste wapenuitrusting meenemen.

maandag 21 juli 2014

Kansberekening

Statistiek heb ik altijd boeiend gevonden. Het op systematische wijze verzamelen, verwerken, interpreteren en presenteren van gegevens van een populatie, of een steekproef uit die populatie, spreekt me werkelijk aan. Niet dat ik zo warm loop van de formules op zich. Het is eerder de filosofie erachter die me enthousiast maakt, dat je kennis kan hebben over heel wat zaken en dat die kennis je ook macht geeft om daarnaar te kunnen handelen. Controle en voorspelbaarheid vind ik best twee aangename zaken in het leven.

En dus luisterde ik als jonge studente geboeid naar de professor vooraan in de grote aula die het had over de structuur van het onderzoeksproces, de samenhang tussen de verschillende variabelen, de betrouwbaarheid en validiteit van de onderzoeksresultaten... Om uiteindelijk te komen tot de ultieme vraag: kloppen de resultaten met de eerder geformuleerde hypothesen of onderzoeksvragen? 'Meten is weten,' dat was het geruststellende uitgangspunt.

Kansberekening blijft evenwel dubbelzinnig. Het biedt geen waterdichte garantie op een vliegtuig dat niet neerstort, op een trein die niet ontspoort, op ernstig noodweer dat geen slachtoffers maakt... 'Hoe klein de kans ook.'  En hoe groot is de kans eigenlijk dat je in een ontwikkelingsland geboren wordt? Of dat je als kind in oorlogsgebied terecht komt en je huis volledig verwoest wordt?

De kans dat het ons als buitenstaanders allemaal nog raakt, is weer van een heel andere orde. Na verloop van tijd kan zelfs de gruwelijkste (oorlogs)verslaggeving leiden tot gewenning en onverschilligheid 'want dit weten we nu wel'. Bovendien maakt het een groot verschil of we ons al dan niet kunnen identificeren met de slachtoffers, een volgende psychologische wetmatigheid waar we helaas ook niet omheen kunnen.

En stel dat het ons nog voldoende raakt, wat doen we dan met de rampspoed die een ander treft? Verlegen de blik afwenden en hopen dat het ons nooit overkomt 'want de kans is klein'. Of trachten iets te betekenen voor die ander? Maar wat?? Het appèl dat volgens de Franse filosoof Levinas van de weerloze Ander uitgaat, kan soms wel erg krachtig zijn... En er is weinig kans dat de statistiek ons dan een uitkomst biedt.

donderdag 17 juli 2014

Boyhood


Tien dagen sport en spel in kleine leeftijdsgroepen... Wat zullen ze later nog weten van dit kamp in Interlaken? Anders dan de eeuwige sneeuw op de Jungfrau achter hen, staan mijn zonen slechts tijdelijk op dit terras. Hun jonge jaren lachen me toe. Wat ik op beeld vastleg, verdwijnt niet onmiddellijk.

Ondertussen belooft 'Boyhood' in de bioscoop een bijzondere filmervaring te worden. De coming of age-film van regisseur Richard Linklater werd over een periode van twaalf jaar (van 2002 tot en met 2013) opgenomen en bij de start van de opnames is de hoofdpersoon zes jaar oud. In bijna drie uren tijd zie je op het grote scherm een kleine jongen veranderen in een jongvolwassen man.

Gelukkig duurt het met de eigen jongens heel wat langer om hen te zien opgroeien!

En toch glipt de tijd vaak als zand door mijn vingers... Want snel en onvermoeibaar lopen mijn kinderen door de dagen, op weg naar een eigen toekomst die liefst vandaag nog mag beginnen. Eigengereid en van veel op de hoogte maken ze wilde plannen voor straks, morgen en 'later': in jonge ogen is 'tijd' een zeer rekbaar en maakbaar begrip.

Dat de eigen jeugdjaren wat trager hadden mogen gaan, denk je pas als ze voorgoed achter je liggen. En op het terras in Interlaken hebben mijn jongens nog een eeuwigheid de tijd... Het leven mag snel en onbevangen geleefd worden! De sneeuw op de achtergrond zal hen trouwens niet tegenspreken want die ligt er zelf al 'eeuwig' bij.

maandag 14 juli 2014

den Tour


Vanmiddag in Illzach postgevat om 'den Tour' te zien wegrijden uit Mulhouse. De officiële start vond enkele dorpen verder plaats en we kregen dus de tijd om de wielrenners 'in het echt' te zien! Bekende namen als Fränk Schleck, Jurgen Van den Broeck en Rui Costa reden 'op een gemiddeld tempo' voorbij. De zonen waren superenthousiast. Zelf herkende ik vooral Reza en de bolletjestrui van Tony Martin. Maar ik geef het eerlijk toe: het had echt wel iets.

zondag 13 juli 2014

Living gegroeid!

'De living is gegroeid,' zei Kobe vanavond bij zijn thuiskomst spontaan.

Na een weekje vakantie in België had mijn zevenjarige zoon dezelfde ervaring als ik vorige week na mijn thuiskomst uit New York: het huis dat even niet past, de verhoudingen die even niet meer kloppen...

Geweldig toch dat hij daar op zijn leeftijd ook al gevoelig aan is!

'Ja, en de televisie is kleiner geworden. Nog kleiner.'

Maar ik had dus beter niet doorgevraagd.

dinsdag 8 juli 2014

New York


Het heeft altijd iets bijzonders om in een wereldstad rond te lopen... Je ziet, hoort, ruikt, proeft en voelt het leven enkele dagen volledig 'anders'. Maar al die indrukken in beeld en taal vatten, is moeilijk. Zeker als het over New York gaat. Hieronder een kleine poging aan de hand van enkele concrete ervaringen.

Zo heb ik de Big Apple beleefd:

1. het Hilton Hotel op Times Square was een toplocatie om de snelle hartslag van de stad onmiddellijk te voelen: iedere ochtend werden we opgenomen in een niet aflatende stroom mensen waar we ons rond middernacht terug moesten uittrekken om ons hotel binnen te geraken!

2. mijn favoriete ontbijt was oatmeal with cinnamon, raisins and honey, voorts heb ik veel ongezonde fast food gegeten (wat in de USA echt veel lekkerder smaakt dan in Europa!), maar aan street food in de kleine kraampjes op straat heb ik me toch niet gewaagd

3. klassiekers als the Empire State Building, the Statue of Liberty, Wall Street, the Brooklyn Bridge, Times Square, Central Park, Grand Central Terminal and all the yellow cabs voelden vertrouwd omdat ik ze herkende "vanop de televisie" :-)

4. leuk was het ook om een chocolate cupcake & ice mocha te kopen in de kleine Magnolia Bakery, bekend uit de serie "Sex and the City" (seizoen 3, mocht je het willen opzoeken :-))

5. met een wandeling op de High Line, soul food in Harlem, vintage spullen in SoHo en street art in Williamsburg ontdekten we "de alternatieve kant" van de stad: op dat vlak is de reisgids "100% New York" trouwens de ideale gids om de stad buiten de gebaande paden te verkennen...

6. de metro blijft het snelste en goedkoopste vervoermiddel, al moet je ondergronds tussen twee verschillende perrons tevoet soms ook al een aardige afstand afleggen (en daar kan het helaas erg warm zijn en muffig ruiken want er is enkel airconditioning in de metrostellen zelf)

7. het aanbod aan musea en exposities is erg divers: ik bezocht het Guggenheim Museum, het Metropolitan Museum of Art, het 9/11 Memorial Museum, het Tenement Museum, het Ellis Island Immigration Museum én Madame Tussauds :-)

8. zalig waren de avonden waarop we tickets hadden voor een Broadway Show en uniek blijft ook de Inside Broadway Tour langs de verschillende theaters met gids Prudence die zich op straat verstaanbaar maakte door haar megafoon (want je hoort altijd wel ergens sirenes van een ziekenwagen of een politiewagen)

9. bijzonder was ook de Pride Parade die opkwam voor de rechten van alle homo's, lesbiennes en biseksuelen en die op zondag 29 juni in Fifth Avenue voor een uitgelaten en frivole optocht zorgde: Peace, Love and Understanding anno 2014 met een heerlijk uitdagend randje aan!

10. met enkele jonge New Yorkers hadden we een spontaan gesprek over het WK voetbal in Brazilië en we kregen zelfs oprechte felicitaties toen de Rode Duivels op dinsdag 1 juli van de USA wonnen met 2-1

En net als in alle wereldsteden kloppen de clichés ook in New York: om middernacht met je partner boven op het Empire State Building staan is écht romantisch!

zaterdag 5 juli 2014

Raam op kip

We zijn terug thuis in Pfastatt sinds donderdagmiddag en het vertrouwde leven lijkt weer even niet te passen. Het huis is te groot, de badkamer te oud, de hele omgeving te rustig... Hoewel, de laatste dagen in New York hadden we het wel gehad met de niet aflatende mensenzee op Times Square. Langs de achterkant van het hotel (41th Street) probeerden we de drukte wat te vermijden, al bleef dat erg relatief in deze wereldstad.

Dat we terug alles zelf moeten doen, valt natuurlijk ook wat tegen. De vuile borden verdwijnen hier niet vanzelf van tafel, badhanddoeken en lakens worden niet automatisch ververst, de vuilbakjes in huis worden niet voor ons geleegd... Als we iets speciaals willen eten of drinken, zullen we ook eerst zelf terug boodschappen moeten doen! Kortom, we zijn voor iedere bediening weer volledig op onszelf aangewezen ;-)

Het slaapkamerraam maakt evenwel veel goed. Anders dan in ieder groot hotel, kan dat thuis weer gewoon op kip. Geen airconditioning die je hoeft aan te zetten, maar wel frisse buitenlucht die 's nachts op natuurlijke wijze de kamer vult. Heerlijk!! Een kleine handeling die na een verre reis ook weer aan betekenis wint!

Want airconditioning was achter de gesloten ramen in New York alomtegenwoordig. In het hotel en in de metrostellen, in musea en winkels, in restaurants en theaterzalen,... Het maakte het warme, vochtige weer ook draaglijk: je kon weer even 'adem-halen' voor je buiten terug de hitte inliep.

Hoe warm het wel kan worden, merkten we pas goed bij onze terugkeer op de luchthaven van JF Kennedy. Gezeten in een Airbus A330-300 werd onze vlucht vlak voor het vertrek afgebroken. Een zwaar warmteonweer naderde New York en de verkeersleiding vroeg om alle motoren stil te leggen... Een halfuur zonder airconditioning is dan werkelijk voldoende om alle passagiers goed verhit te krijgen! En nergens dus enig raampje dat even op kip gezet kon worden... (Dat de take off vervolgens nog erg hobbelig verliep, verbeterde de stemming aan boord ook niet onmiddellijk.)

En ja, dan geniet je bij thuiskomst toch weer van het oude slaapkamerraam. Zelfs zonder dat het je een spectaculair uitzicht biedt.

woensdag 2 juli 2014

Broadway Shows

Tijdens de Inside Broadway Tour werden we in het theaterdistrict rondgeleid door gids Prudence die ooit nog een rolletje speelde in de film Sister Act. Enthousiast vertelde ze ons over de geschiedenis van de Broadway theaters en de zoektocht van iedere acteur naar werk en roem... De backstage verhalen kon Prudence bovendien uit eerste hand doorgeven want ze had hier vroeger zelf in een aantal shows meegedraaid. Haar gegroefde gezicht en afgetrapte gymschoentjes toonden echter meteen ook de vergankelijkheid van alle glitter en glamour.

Dat al die historische theaters zich slechts 'om de hoek' van ons hotel op Times Square bevinden, maakt dat we ondertussen ook naar drie voorstellingen gingen kijken. (Wat hier op wandelafstand ligt, laten we niet graag aan onze neus voorbijgaan! Want ook al werkt de metro snel en kennen we nu goed het verschil tussen uptown en downtown, we lopen hier als toerist bovengronds vele uren rond en dat voelen we na een paar dagen toch erg in de benen...)

We genoten dus hard van het prachtige decor in Les misérables en van de Ierse muziek in Once. Enkel Rock of Ages stelde wat teleur met bekende rocksongs die steeds werden afgebroken en een verhaal dat weinig om het lijf had (ook letterlijk!).

Maar het staat vast dat je in New York zeker een Broadway Show moet meepikken. Het is trouwens ook een heel aparte ervaring om mee te maken hoe mannen en vrouwen tijdens de pauze naar de restrooms gedirigeerd worden: het zorgt voor erg gedisciplineerde rijen die je in het verkeer rond Times Square zeker niet tegenkomt... Beetje hilarisch om zien, maar wel zeer efficiënt! Dat mag ook gezegd worden. Want de kleinste theaterzaal telt hier al vlug 500 zitjes en een gemiddelde pauze duurt 20 minuten. Kan je nagaan hoeveel tijd je krijgt om naar het toilet te gaan ;-)

zondag 29 juni 2014

Nine eleven

'Waar was jij op nine eleven toen je het nieuws hoorde?'

Het blijft een vraag die je gemakkelijk kan beantwoorden. De aanslagen op de Twin Towers maakten 11 september 2001 tot een belangrijk historisch punt in de geschiedenis. Terrorisme toonde zich op die zonnige ochtend in Lower Manhattan van zijn lelijkste kant.

Tien jaar later werden twee enorme vierkante waterbekkens ingehuldigd op de plek waar vroeger de Twin Towers stonden. Het water stroomt er nu onophoudelijk in en ook terug uit. Lege ruimten die nooit gevuld geraken. In de bronzen platen rondom werden de namen van de bijna 3000 slachtoffers gegraveerd, daarbij rekening houdend met de wensen van de familie om specifieke namen naast elkaar te plaatsen. Bij de slachtoffers die jarig zijn, steekt een roos in hun naam. Rond de twee waterbekkens werden jonge boompjes aangeplant. Een krachtige herdenkingsplek.

Vorige maand werd ook het nieuwe 9/11 Memorial Museum geopend. We liepen er zelf ondertussen ruim drie uur rond, maar je kan er gemakkelijk een hele dag doorbrengen. Tenminste, als je de gruwel van nine eleven voor jezelf op afstand weet te houden. Want wandelend langs alle foto's, voorwerpen, films en getuigenissen raken de aanslagen van die dag je weer in zijn volle omvang.

En dus hoor ik terug het nieuws op de radio in Groot-Bijgaarden, zit ik 's avonds terug voor onze oude tv op de zolderkamer in de Brugstraat... Juist zwanger van mijn eerste kind, zie ik hoe mensen zich te pletter storten van de Twin Towers. Een onmogelijke uitweg omdat er gewoon geen andere mogelijk is. De gedachte maakt me terug misselijk.

Maar naast het museum en de waterbekkens getuigt het moderne complex van One World Trade Center ook van een nieuw begin. Deze nieuwe toren telt 104 verdiepingen en is gebouwd om wind, aardbevingen en aanslagen te weerstaan. Het is de hoogste toren van de westerse wereld. 'De skyline wordt weer compleet,' beloofde voormalig burgemeester Giuliani slechts een paar uren na de aanslagen. Hij houdt zich duidelijk aan zijn woord met deze ultramoderne wolkenkrabber die nieuwe perspectieven biedt.

En toch. De grote waterbekkens op Ground Zero getuigen in al hun symboliek voor mij persoonlijk van een veel grotere kracht. Concrete levens en namen in brons gegraveerd... Het oudste slachtoffer was vijfentachtig jaar oud, het jongste twee jaar. Hun verjaardagen gaan hier niet ongemerkt voorbij.

'En jij, waar was jij op nine eleven toen je het nieuws hoorde?'

dinsdag 24 juni 2014

230 Fifth Avenue

Zelden zit ik in het moment, maar op het dakterras van 230 Fifth Avenue lukte het me zondagavond prima. Met een heerlijke Gin Mojito op het lage tafeltje tussen ons en een uniek zicht op het Empire State Building naast ons, zag ik de zon langzaam ondergaan. Daar en dan mocht de tijd voor mij blijven stilstaan, zo wilde ik de rest van mijn leven blijven zitten. Ik dacht het werkelijk. Los van enig ander verlangen, los van iedere gedachte aan 'vroeger' of  'later', zat ik even tijdloos op dat dakterras.

Maar de zon ging natuurlijk evengoed onder. En het is trouwens het tijdelijke karakter van zo'n ervaring die zijn volle betekenis aan een dergelijk moment kan geven: zonder tijd is in dit leven alsnog niets mogelijk.

We verlieten dus ook weer het dakterras, daar was geen ontkomen aan.

Ondertussen bezocht ik het Guggenheim Museum met mijn Amerikaanse travel buddies Becky, Jamie en Mary. (Vooral de koepel en het spiraalvormige 'hellende vlak' van het museum spreken tot de verbeelding! Echt een heel knap gebouw ontworpen door de Amerikaanse architect Frank Lloyd Wright.)

De komende dagen zullen we met onze New York Pass en Metro Card de stad samen verder verkennen... Dat het ondergrondse metronetwerk daarbij weinig kans biedt op tijdloze ervaringen, maakt dat ik de avond op het dakterras met Jan nu des te harder probeer vast te houden.

230 Fifth Avenue is beslist een aanrader!

zondag 22 juni 2014

A room with a view

In het Hilton Hotel op Times Square, daar logeren we nu de komende tijd. Vanuit onze kamer op de 28ste verdieping hebben we zicht op alle lucifermensen beneden in de straat, de airconditioning op de lagere appartementsgebouwen rondom, de Hudson rivier die in de linkerhoek het vergezicht opentrekt... Het heeft iets onwezenlijks om hier te zijn. Alsof we het zelf nog niet goed beseffen.

Wandeling 3 uit de reisgids bracht ons ondertussen al langs Central Park, Carnegie Hall en Rockefeller Center. We liepen ook even binnen in het Plaza Hotel, de grande dame van de New Yorkse hotels, met onmiddellijk veel pracht en praal in de inkom.

Straks lopen we verder naar het Empire State Building. En vervolgens langs Madison Square Park helemaal tot aan Union Square Park... We zullen stilaan wennen aan de idee dat we in New York rondlopen, en dat het zicht uit onze kamer écht is.

donderdag 19 juni 2014

Aftellen


Woensdag 2 juli is hier de laatste schooldag. Onze kinderen tellen dus ijverig af tot die datum! Ondertussen kennen de laatste schoolweken sowieso al een aparte invulling met schoolreizen en andere afsluitende activiteiten. Ieder jaar organiseert Jean XXIII ook een kermesse met veel sport en spel, veel eetstandjes en veel tombolaprijzen...

Nieuw dit jaar was de Cérémonie de passage au Collège waarop Britt en haar leeftijdsgenootjes werden uitgenodigd. Tijdens de kermesse op 14 juni overhandigde de directrice hen persoonlijk een certificat de fin d'études primaires. (Ieder jaar in de lagere school van Jean XXIII telt 6 klassen. Het ritueel nam dus aardig wat tijd in beslag.)

Extra trots waren we toen Britt, samen met 2 andere leerlingen van haar klas, ook een certificaat kreeg voor 'ses belles qualités de coeur et d'intelligence mises au service de notre école'.

En even voordien had Thomas met een ploegje uit Pfastatt ook het voetbaltoernooi op de sportvelden van het college gewonnen...

Dus ja, we liepen wel te glimmen op dat schoolfeest!

Toch loopt ons trio hier erg ongedurig rond. Het schooljaar heeft lang genoeg geduurd, de zomervakantie mag beginnen...

Aftellen dus. Net als hun ouders. Die hoeven zelfs zo lang niet meer te wachten...

Want overmorgen vliegen ze naar New York! Naar de jaarlijkse 'Admat Controllers Meeting' in de wereldstad die nooit slaapt, in het continent dat in superlatieven spreekt...

De verwachtingen zijn hooggespannen, ik loop hier even ongedurig rond als mijn kinderen. En aftellen doe ik ondertussen ook zoals Kobe. In nachten. Nog twee keer slapen dus!

dinsdag 17 juni 2014

La liste de mes envies

'Wat zou jij doen als je de loterij zou winnen?'

De hypothetische vraag die iedereen kent, en die ook steeds duidelijk in de conditionnel geschreven wordt... Want ja, hoe groot is die kans nu werkelijk???

Na zondagavond wilde ik ook helemaal niet meer het grote lot winnen. (Gesteld dat ik al op de Lotto, op Euro Millions, of op wat dan ook zou spelen.) In een verduisterde filmzaal in Mulhouse had 'La liste de mes envies' bij mij voor de totale ontnuchtering gezorgd en ik had verbijsterd naar de aftiteling gekeken.

Kan je leven in het echt ook zo overhoop gegooid worden?! Zelfs wanneer je krampachtig probeert om niets te veranderen aan je oude leventje? Want Jocelyne maakte slechts een lijstje van alle zaken waar ze zin in had... Ze nam niemand in vertrouwen, ze richtte haar leven niet anders in... En toch liep het nog helemaal fout!

Valt er bij het grote lot altijd meer te verliezen dan te winnen in je leven?

Deze film zet je alvast aan het denken.

maandag 16 juni 2014

Vaderdag


Afgelopen zondag was het druk in Pfastatt, met la fête de la cerise in het open veld naast de stadstuintjes, en met Môm'en Scène in verschillende zaaltjes in het dorp waar korte toneelvoorstellingen voor en door jongeren werden opgevoerd (môme = klein kind).

Kersen hebben we niet veel gezien in het veld, maar samen met dochterlief kwam ik wel enthousiast terug thuis van de voorstelling 'Les Z'idiots' in de polyvalente zaal.

Maar bovenal was het ook vaderdag in Frankrijk! En deze papa vierde zijn feestdag in het stadion van Mulhouse waar de jongste zoon deelnam aan zijn laatste voetbaltoernooi van dit seizoen. (Het zal toch deugd doen als alle hobbies hier binnenkort even stilvallen...)

'En wanneer is het nu dochterdag?' wilde Britt 's avonds nog weten.
'Kinderdag is het hier al iedere dag,' antwoordde ik droog.

Ze stak haar tong uit en rolde met haar ogen...

Later op de avond heeft ze zich gelukkig prima gedragen bij de babysit.

Want op la fête des pères nam ik de vader van mijn kinderen dus ook nog mee uit naar de Kinepolis in Mulhouse, om toch even rustig achterover te kunnen leunen in een zachte, comfortabele zetel... Hij is immers al heel wat jaren een schitterende papa voor het jonge, sportieve geweld hier in huis en dat vraagt best veel energie :-)

zondag 15 juni 2014

Goed fout


'Je m'en fous,' dacht ze.
'Et ma réputation alors?!' jammerde haar man nog.

Alle commentaar ten spijt bleef ze hier op kousenvoeten in haar teenslippers rondlopen!
Want zo laat op de avond, werd het haar gewoon te koud aan de tenen...

Veel Belgisch bier en veel gezever dus rond de BBQ die we zaterdagavond last minute organiseerden voor enkele voetbalvrienden van FC Pfastatt.

En dat het toch écht geen zicht was, mochten we met z'n allen herhalen zoveel we wilden...

Het maakte haar allemaal niets uit.

En ja, ik mocht zelfs een foto nemen!!

Zalig, toch?

vrijdag 13 juni 2014

Voetbalgekte

Hier geen aangepaste driekleur aan de zijspiegels van de auto's, geen sticker-verzamelwoede bij de dagbladhandel, weinig gadgets in de winkels... Anders dan in België, merk je in Frankrijk niet zo veel van het WK voetbal 2014. Het dagelijkse leven blijft hier vrij 'normaal' verlopen :-)

Maar vanavond zijn we wel bij onze hollandse vriend uitgenodigd voor de eerste match van Nederland! En wanneer België speelt, zal hij bij ons thuis komen kijken. (Dan maakt het hem niet zo veel uit dat onze tv kleiner is dan de zijne.)

'Ik ben wel erg asociaal wanneer de Nederlanders spelen,' waarschuwde de hollandse vriend me daarnet nog, 'ik praat dus niet zoveel.'

En stiekem vind ik het nu jammer dat Nederland voorlopig niet tegen België speelt... Dat zou hier misschien een kleine voetbalgekte tussen onze twee huishoudens veroorzaakt kunnen hebben :-)

dinsdag 10 juni 2014

Autorijden


Autorijden op een groot wit blad papier op de plastieken tuintafel... Het zorgde gisternamiddag voor heel wat spelplezier! Dat het in de grotemensenwereld helaas vaak minder ontspannend is, beseffen onze achterbankzitters nog niet. (En de monsterfiles die België vaak kent, blijven ons hier gelukkig bespaard.)

Ondertussen brachten enkele praktische afspraken me vorige week nog eens naar België. In m'n eentje in de wagen richting Straatsburg/Metz/Thionville en Luxemburg, belandde ik rond 17u in Sterrebeek in volle avondspits. Het verkeer viel haast onmiddellijk stil! De Belgen in hun wagens rondom mij zaten er gelaten bij, eentje zat zelfs rustig vakantiebrochures door te nemen... Niets nieuws dus onder de Vlaamse zon :-)

En toch. Mijn verbazing nam recht evenredig toe met de groeiende rij wagens in mijn achteruitkijkspiegel!

'Doen jullie dit echt iedere dag?' wilde ik nog vragen, maar ik besloot mijn mond te houden en verder mee te zingen met de muziek in mijn wagen. Want dat doe ik dus, zelfs uren aan een stuk indien nodig: luidkeels meebrullen met alle "foute" liedjes in de CD-speler. (Tot ik enkele zijdelingse blikken voel en ik vlug doe alsof ik handsfree bel. Niemand voelt zich graag betrapt.)

Autorijden dus. Op een plastieken tuintafel of in de grotemensenwereld...

Hete zomerdagen in beweging.

zondag 1 juni 2014

Zevenjarigen


Meestal hebben ze hun wapens mee als we op uitstap gaan... Maar tijdens ons bezoek aan Eguisheim werden de plastieken schietgeweren toch even in de auto gelaten :-)

Mijn petekind heeft het ondertussen niet altijd even gemakkelijk met onze jongste zoon. De gemoederen kunnen hoog oplopen als er een kauwgom en een Nintendo op het spel staan, zevenjarigen hebben zo hun eigen prioriteiten.

Dat ze even later dan toch weer broederlijk samen op de trampoline spelen, wordt door alle volwassenen met argusogen gevolgd... Is dit slechts een schijnbeweging? Een gewapende vrede? Zullen we terug moeten tussenkomen? Hoe redeneert een zevenjarige eigenlijk??

Met een dikke knuffel en een mond vol gaten - het petekind wisselt nu volop zijn melktanden - nam hij deze namiddag afscheid van ons. Morgen zit hij terug in het eerste leerjaar in Vlaanderen, zonder de plastieken schietgeweren, maar met hetzelfde kapoenengezicht...

En ik blijf hem schattig vinden, al wil hij dat zeker niet geweten hebben. Want zevenjarige jongens zijn stoer, meter An! En altijd klaar voor een goed gevecht!

Ik knuffel hem nog eens extra hard :-)

maandag 26 mei 2014

Championnat d'Alsace


Ook in Frankrijk waren het gisteren verkiezingen... En het was zelfs moederdag...
Maar bovenal stond hier le Championnat d'Alsace des Ecoles de Cyclisme in Buhl in onze agenda, de eerste koerswedstrijd waaraan onze jongens deelnamen!

'Une épreuve qui dure toute la journée,' had de trainer ons gewaarschuwd.

Voor Kobe stond bij de poussins een koers, een sprint en een behendigheidsparcours op het programma, bij de benjamins nam Thomas deel aan een koers, een sprint en een cyclo-cross.

En het heeft inderdaad een hele dag geduurd... Met lange wachttijden tussen de verschillende onderdelen... En met vooral veel doorzettingsvermogen van onze twee flandriens!!

Want de oudste gaf niet op in de cyclo-cross, al ging zijn ketting er meermaals af...
En de jongste focuste zich volledig voor zijn behendigheidsparcours, al stonden sommige kegels écht te dicht bij elkaar en lukte het zo goed als niemand om het parcours foutloos af te leggen.

En moederdag? Dat gaan we gewoon op een andere zondag overdoen! Net zoals de verkiezingen, stel ik voor. Want dat Marine Le Pen het hier zo goed doet... Ja, dat roept toch ook veel vragen op.